قطعه شعری کوتاه ، یادگار از این ماه

چو نشسته شمس زرین به کمند لیل اسود

سحری امید باشد که رهاند این وقا را

به پناهگاه رندان چو سحرگهی رسیدی

بنشین و لب فروبند و ببین ندیدنیها

خُم و یار و مست و زنگی و شراب و یک پیاله

همگی نشان آن شب که گذشته از سر ما

تو ز توبه لب فروبسته و اینچنین ز تو بٍه

چو بپرسد از تو رندی بنمایش این قضا را

گل سرخ گونه هاشان سخن مگوی ایشان

مفروش راز رندان به مرام آشکارا

یا حق