در طلب موي يار سر بنهم پاي دار

طوطي شكّر شكن شكوه مكن زين قرار

كار جهان عاشقي است پاي مكش زين گذار

خانه ارباب عشق بعد همين كار و زار

چشم دل ار وا كني ديده شود چشمه سار

ناطق گوياي حق بر دو لبش نام يار

ساقي لب تشنگان مي دهدت اذن بار

گر بزني جرعه اي مي بَرَدَت تا بهار

يار هوايي شده مي رود او بي مهار

در پي او پرطپش مي كند اين دل فرار

زخمي وپر اضطراب آه از اين گير ودار

وقت به تنگي رسيد دور شده شه شكار

عشق ، تو فرياد رس مانده شدم از نگار

با دم عيسائي ات روح مرا پاي دار

يك نظر اعجاز كن تائب و شد سر به دار