شعري به نام مقدس پدر

اي مهربانترين جبل زندگانيم

آغوش گرم توست بهاي جوانيم

*

ما راست الفتي به بلنداي آفتاب

اي پشتوانه به هر ناتوانيم

*

مهر تو بود پاك ترين عشق جان فزا

احيا نمود جوشش آن روح فانيم

*

رمزي شگفت بين پدر با پسر نهاد

كز رؤيتش به اوج رسد شادمانيم

*

حسّي است دلپذير كه خوانم تو را پدر

چون دركشم به لفظ ضمير نهانيم

*

يادست خاطرات خوش با تو بودنم

صبر جميل بر همه دان و ندانيم

*

دستان ناتوان مرا با دو دست خود

مردانه مي گرفتي و از بد رهانيم

*

وقت خطر چو سدّسكندر به پا شدي

دلخسته شد ز تو همه جا خصم جانيم

*

آرامگاه من همه دم كوهپايه ات

اي قلّه رفيع تويي جان ثاني ام

*

دور ارچه هست روي چو ماهت ز منظرم

نقش است ياد تو به دل جاودانيم

*

دائم هنوز ذكر دعاي تو بخت من

صد شكر زين پدر كه نمود آسمانيم

*

بابا مباد ذكر تو يك آن ز لب جدا

با بركت است ذكر تو در زندگانيم

*

ورد من است هر شب و هر روز در نماز

بخشاي والدين مرا ربّ عالي ام

*

شكر من است ديدن روي تو اي عزيز

با بوسه اي زعشق به لب مي نشانيم

*

من تائب از قصور حقوق تو اي پدر

بخشش ز توست اي همه دار و نداريم