اخلاق ، عنصر گمشده سیاستمداران

یکی از بزرگترین آفات موجود در جامعه فعلی ، کمرنگ شدن اخلاق مداری در حوزه های مختلف زندگی است . این ضعف بزرگ در دراز مدت دامن همه را گرفته و عوارضی همچون ناامیدی ، بدگمانی ، بدزبانی ، بی حیایی و نهایتا بی تقوایی را گسترش داده است .

سیاستمداران ما در برابر دوربینهای تلویزیونی به راحتی دروغ گفته و یکدیگر را به دروغگویی متهم می کنند ، یکدیگر را به بی انصافی متهم کرده و در همان حال نسبت به رقیبان بی انصافی می کنند

آش آنقدر شور شده که اگر رفتار یکی از سیاستمداران را به عنوان نمونه در طول دو سال پیگیری کنید ؛ با تناقضات مکرر در گفتار و رفتار برمی خورید که به هیچ عنوان قابل توجیه نیست مگر با پذیرش بی تقوایی سیاسی و دوستی و دشمنی های جناحی و گروهی

کبر و غرور بی پایان در وجود اکثر ایشان بیداد می کند و تنها فکر و ذکرشان اثبات تفکرات خودشان است و بس ؛ هر کدام از ایشان خود را رسول الهی دانسته و به هیچ عنوان نظرات دیگران را نمی پذیرد ، بدتر آنکه هریک به خود اجازه می دهند تا بدنه جامعه و خصوصا جوانان را بصورت ابزاری برای تحمیل تفکراتشان به بازی بگیرند ؛ غافل از آنکه دیری نخواهد پایید که این جوانان به اصل ماجرا پی خواهند برد و به دنبال آن ؛ سرخورده شده و بدبینی و تردید نسبت به همه چیز در وجودشان نهادینه خواهد شد

واقعا باید همگی لحظه ای درنگ کنیم و نگاهی به راه پشت سر بیندازیم و ببینیم که ، به کجا چنین شتابان !؟

علی کردان مرد و ما هنوز زنده ایم و بی توجه به بداخلاقیهای ناصواب ؛ همچنان می تازیم . شاید فردا نوبت ما باشد و دیگر فرصتی باقی نماند . به ندای جاودان علوی گوش دل سپاریم که فرمود

ضع فخرک و احطط کبرک و أذکرک قبرک - نهج البلاغه حکمت 398

به خود مناز و باد خودپسندی از سر بدر کن و به یاد گورت باش