آیا دین خود را در ترازوی دنیا می سنجیم ؟

مشکلات روزمره ، جزئی از زندگی همه انسانهاست که در طول حیات خود ، به طور مداوم با آنها روبرو شده و در پی رفع آن می باشند

اغلب مردم به مسائل و گرفتاریهای روزمره که ریشه های دنیایی دارند اهمیت فوق العاده داده و آنها را موضوعاتی با اولویت اول می دانند . بنابراین بیشتر وقت مفید خود را صرف تدبیر این مشکلات می نمایند و چون این مشکلات بیشتر فضای ذهنی آدمی را به خود اختصاص داده اند ، موجب می شود تا ملاک او برای برآورد امور تنها و تنها موضوعات مرتبت با این فضای ذهنی باشد

اما آیا با دقت درآیات قرآن مجید و سیره معصومین و اهل بیت (ع) راه رسیدن به کمال و نیل به حقیقت از چنین مسیری می گذرد ؟

آیات نورانی وحی در فرازهای مختلف به این مهم اشاره دارد

آیاتی چون : ـ قل متاع الدنیا قلیل والاخرة خیر لمن اتقی (نساء 77 ) ـ بگو کالای دنیا اندک است و آخرت برای آنان که تقوا پیشه کنند بهتر است. و ـ و فرحوا بالحیاة الدنیا فی الاخره الا متاع (رعد 26 ) ـ آنان به زندگی دنیا خشنودند و حال آنکه زندگی دنیا در برابر زندگی آخرت جز کالایی اندک نیست ـ

رسول خدا (ص) در این زمینه می فرماید : ـ إنّ الدنیا خُلقت لکم و أنتم خلقتم الاخرة ( میزان الحکمه ، ج 4 ، ص 1692 ) ـ

ـ همانا دنیا برای شما آفریده شده و شما برای آخرت ـ

نگاهی گذرا به نهج البلاغه حضرت امیرالمومنین علی (ع) نشان می دهد که در دیدگاه این پیشوای فرزانه بشری دنیا و لوازم آن چیزی جز ابزار و وسیله برای راهیابی به حقیقت نیست و استفاده نادرست از این ابزار رهاوردی جز گمراهی و سرگردانی ندارد

ـ إنّ الله سبحانه قد جعل الدنیا لما بعدها وابتلی فیها إهلها لیعلم أیّهم أحسن عملا ولسنا للدنیا خلقنا و لا بالسعی فیها أمرنا ... نهج البلاغه ، نامه 55 ـ

ـ همانا خداوند سبحان دنیا را پس از آن آفرید و اهل دنیا را در آن می آزماید تا معلوم شود که چه کسی نیک کردارتر است . ما برای دنیا آفریده نشده ایم و به کوشش در آن ... ـ

سیره عملی تمامی ائمه شیعه نیز مویّد همین نکته اساسی می باشد که مجال بیان بیشتر آنها نیست

واما بعد

پروردگار دانا و توانا ما را آفرید و با ارسال رسل و ائمه و نزول وحی خواست تا پیامی را به ما برساند و مسیر حق را به بشر بنمایاند . در عرصه زندگی و اجتماعات بشری حکومت و حکومت داری از مهمترین بخشهای موثر در امورات جاری و اهداف بلند مدت آدمی دارد و جمعی از انسانهای باهوش و زیرک ، با گرایشهای مختلف مثبت یا منفی در این حوزه نقش آفرینی کرده و می کنند

موضوعی که در این گفتار به آن می پردازم مربوط به وظیفه مهم جامعه در قبال سنجش عملکرد حاکمان و امیران و ترازوی مورد استفاده در این سنجشها می باشد

نکته ای که به نظر می رسد در مورد تبیین آن غفلت فراوان صورت پذیرفته و عالمان و خواص جامعه در طول تاریخ بشر همت لازم را در نشان دادن اهمیت آن ننموده اند ـ اهمیت انتخاب صحیح ترازوی سنجش ـ برای عموم مردم است

آیا معیارهای الهی در دستورات صریح دینی که برای سعادت دنیا و آخرت بشر کفایت می کند ، دیروز و امروز ملاک سنجش عملکرد حاکمان بوده و هست ؟

اگر واقعا اینگونه بود شاهد این همه زجر و مصیبت پیامبران الهی و غصب حقوق ائمه معصوم شیعه و روی کار آمدن خیل عظیم حاکمان غیر الهی و بی لیاقت در طول تاریخ نبودیم ! بدون تردید در بسیاری از مواقع و در هنگام انتخابهای حیاتی ملتها اشتباهات اساسی رخ داده و میزان سنجشها مبتنی بر شناخت هدف آفرینش نبوده است

همان بی معرفتهایی که بیش از دو دهه ، علی ابن ابیطالب (ع) را به واسطه معیارهای دنیایی خود خانه نشین کردند پس از روی کار آوردن حضرت هم این نقیصه بزرگ خود را تصحیح نکرده و در کوتاهترین زمان ممکن در قالبهای ناکثین و مارقین و قاسطین به صف دشمنان حضرت پیوستند

آنها می خواستند تا علی (ع) دنیای آنها را چنان آباد کند که هیچ سختی و دشواری را در این دنیا تجربه نکنند ، و این دقیقا دلیلی بود که پیش از حضرت آن را در خلفای پیشین جستجو می کردند و پس از شهادت حضرت امیر (ع) آن را در دستگاه بنی امیه و بنی عباس پی گرفتند و هیچگاه هم به آن نرسیدند

آیا تاریخ تجربه نیست ؟ آیا حقیقت مانند خورشید نمی درخشد ؟ آیا این دنیا و مافیها عبث و ملعبه آفریده شده ؟ آیا پیامبران و ائمه علیهم السلام ترازوی حق را ننمایانده اند ؟ آیا بزرگنمایی متاع دنیا از بزرگترین ابزار شیطان رجیم برای گمراه کردن بشر نبوده و نیست ؟ آیا حاکمانی که عمل به شریعت را ـ بدون کم و زیاد ـ ملاک قرار دادند علیرغم هزینه هایی که در این راه پرداختند الگوی آزادگان جهان نیستند ؟ آیا امام علی ( ع) پیشوای ما نیست ؟ آیا امام حسن مجتبی (ع) پیشوای ما نیست ؟ آیا امام حسین (ع) عشق ما نیست ؟ آیا ائمه شهید پیشوایان ما نیستند ؟ آیا امام زمان (عج) در انتظار رسیدن عموم شیعیان به معرفت و ملاک صحیح نیست ؟ آیا ظهور معرفت حقیقی در 313 نفر برای خروج حضرت از پشت پرده غیبت کافی نیست ؟

تا کی می خواهیم مسئولین و حاکمان خود را با ملاک شکم و پول و شهوت بسنجیم ؟ ملاکهایی که سرچشمه های آن در دستان پلید شیطان و مریدان اوست . تا کی میخواهیم انسانهای بی توجه به دنیا و بی توجه حفظ مقام و منصب و بی توجه به میراث داران قدرت و ثروت ، که در پی تحقق عدالت و مبارزه با این مدعیان همیشگی حکومت و دنیا هستند را با معیارهای دنیا طلبان بسنجیم و حکم صادر کنیم ؟ آیا در عاشوراهای سال 1386 ، 87 ، 88 ، ...و بعد از آنها ما در سپاه حسین ابن علی (ع) خواهیم بود یا در سپاه یزید ابن معاویه ؟

آیا خواب بشری کافی نیست ؟ آیا نمی خواهیم راهی را که پیر جماران ، خمینی کبیر به ما آموخت و در مقاطعی طلایی از عمر بشریت ، ملت بزرگ ایران آن راتجربه نمود پی بگیریم ؟ آیا روزهایی که در آن از دنیا چیزی نداشتیم و جوانهایمان همچون برگ درختان خزان زده بر خاک این دنیا افتاده و آسمانی می شدند ولی دلهایمان خدایی شده بود و لبهایمان به رضایت حضرت دوست شکوفا را فراموش می کنیم ؟ آیا یک بار دیگر شیطان رجیم موفق می شود ابناء آدمی را بفریبد و پس از آنکه مسجود ملائک گردید آنان را به خاک مزلّت دنیا بیفکند ؟

هیهات ، هیهات که شیعیان علی (ع) و مریدان سید علی در این انحراف عظیم سکوت پیشه کنند . چراکه به فرموده مولا یکی از دو فوض عظیم در پیش است . یا لقاء الهی و یا تحکیم پایه های حکومت خلیفة الله فی الارض بر مبنای عدالت و فرامین الهی

و خداوند یاور مومنین و تقوا پیشگان است